علامه حسن حسن‌زاده آملی متولد ۱۳۰۷، روحانی مجتهد، عارف، فیلسوف متأله و مدرس دروس حوزوی است، وی که تاکنون ۸۵ بهار را پشت سر گذاشته است، یکی از اساتید مطرح اخلاق است که در فلسفه، عرفان، فقه، اصول، ادبیات، ریاضیات، علم فیزیک و شیمی و بسیار علوم دیگر نیز تخصص دارد. بازخوانی سخنان اخلاقی این عارف بالله که در سومین همایش طبیب روحانی تجلیل شده است، خالی از لطف نیست.

*تفکر در قرآن

خداوند متعال می‌فرماید: «الَّذِینَ یَذْکُرُونَ اللّهَ قِیَامًا وَقُعُودًا وَعَلَىَ جُنُوبِهِمْ وَیَتَفَکَّرُونَ فِی خَلْقِ السَّمَاوَاتِ وَالأَرْضِ رَبَّنَا مَا خَلَقْتَ هَذا بَاطِلاً سُبْحَانَکَ فَقِنَا عَذَابَ النَّارِ»

خردمندان کسانی هستند که در همه حالات چه ایستاده و نشسته و چه در حال خفتن خدای را یاد می‌کنند و همیشه در خلقت زمین و آسمان تفکر می‌کنند و می‌گویند: «پروردگارا! این جهان با این عظمت را بیهوده نیافریدی، تو پاک و منزهی، پس خدایا ما را به لطف از عذاب دوزخ حفظ بفرما»....

استاد دینانی پژوهش و آثار بسیاری در تمامی دیون فلسفه دارد و در آن تاریخ حکمت و فلسفه را به نقد کشیده است و در نهایت آرا و نظرات خود را در آن منعکس نموده است. کتاب های دینانی عموما توسط چند نشر خاص و با ویراستاری چند نفر از شاگردان محدود ایشان منتشر گردیده است. محتوای کتابهای ایشان درباره فلسفه، فلسفه اسلامی، تاریخ فلسفه و آرای فلاسفه، و در نهایت نقد بر نظرات فلسفی فلاسفه دیگر و نظرات خاص فلسفی استاد است....

مخاطب: عمومی
پیشنهاد مطالعه به: طلاب و دانشجویان عزیز، معلمان و فعالان حوزه فرهنگ

در این کتاب دیداری داریم با سوره حمد و صراط مستقیم و نزدیک ترین راه تا رشد انسان و بهترین خریدار برای متاع ها و سرمایه ها. و قرآن این عمیق گسترده پربار، از این سوره متولد می شود، سوره حمد، ام الکتاب، مادر قرآن است، فاتحه الکتاب است و گشایش گر تمامی قرآن.در این کتاب با این سوره آشنا می شویم، سوره ای که آدمی با اسم و نشانه الله، به حمد و صراط یعنی عبودیت و توحید، می رسد. در حالی که با فکر و عمل و عشق و جهاد و بلاء و عجز، همراه شده و آخر سر، با اعتصام و استعانت، بر این قله راه یافته. و در صراط با انعام شده ها و همراه ها و با مغضوب ها و گم شده ها، آشنا گردیده است. این فرازی از سوره حمد است. بی جهت نیست که این سوره، مادر قرآن است....

آنچه در ادامه می‌آید ماجرای عنایت ثامن‌الحجج(ع) به بیماری است که در اثر بیماریش، همسرش از او تقاضای جدایی کرده بود، اینک این کرامت عجیب از کتاب «کرامات امام رضا(ع)» نقل می‌شود:

*دختر عمو را نمی‌خواهم

هر کدام از کارگران نجاری آقا عمو چیزی می‌گفتند و می‌خندیدند، من هم همان طور که آخرین میخ‌های پنجره دو لت را می‌کوبیدم، به حرفهایشان با لبخند و رضایت گوش می‌دادم، حاج میرزا می‌گفت: تو واقعاً باید خدا را شکر کنی که یک همچین موقعیتی داری، اولاً برادر زاده اوستایی و اوستا تو را خیلی دوست دارد، ثانیاً سر کارگری و دستمزدت از همه بیشتر است و از همه مهم‌تر اینکه داماد اوستایی و اوستا تنها دخترش را نامزد تو کرده است و گوش شیطان کر، همین روزها است که پلوی عروسی‌ات را بخوریم...

من با دلخوری حرف‌های حاج ‌میرزا را قطع کردم: چه فایده؟! الان دو سال است که من و دختر عمو با هم نامزدیم ولی هنوز آقا عمو، اجازه نمی‌دهد که همسرم را به خانه‌ام بیاورم. من دیگر دارم پیر می‌شوم، الان بیست و دو سالمه، رفقای هم سن و سال من الان دو، سه تا بچه هم دارند...

حاج میرزا در حالی که اره را روی خطی که بر چوب کشیده بود میزان می‌کرد، رو به من کرد و با لحنی صمیمانه و مطمئن گفت: مگر حاج میرزا مرده؟! خودم نوکرت هم هستم، با اوستا صحبت می‌کنم و ترتیبی می‌دهم که همین روزها سور و سات عروسی را راه بیاندازد، هر چی نباشد من این چند تار مو را توی همین کارگاه سفید کرده‌ام و پیش اوستا یک ذره آبرو و اعتبار دارم...

هنوز حرف‌های حاج میرزا به آخر نرسیده بود که سر و صدای یکی دیگر از کارگران از آن طرف بلند شد: ـ آتش ...! آتش ...! کارگاه آتش گرفته ... کمک کنید...